Momentem magnetycznym
nazywamy wielkość
gdzie:
I - natężenie prądu w obwodzie zamkniętym,
S - powierzchnia obejmowana przez obwód z
prądem.
Moment magnetyczny jest wektorem skierowanym prostopadle
do płaszczyzny obwodu, ze zwrotem zgodnym z regułą
śruby prawoskrętnej
Strumieniem magnetycznym
nazywamy wielkość zdefiniowaną jako:
We wzorze tym zastosowano oznaczenia:
B - wektor indukcji pola magnetycznego;
S - wektor pola powierzchni. Jego wartość jest równa polu powierzchni, przez którą przenika pole magnetyczne, zaś zwrot wektora jest prostopadły do tej powierzchni i skierowany na zewnątrz (jeśli ta powierzchnia jest wypukła).
W przypadku transformatora czy też elektomagnesu jako powierzchnię S przyjmuje się pole przekroju poprzecznego rdzenia.
Wprowadzenie pojęcia strumienia jest o tyle istotne, że na właściwości tych urządzeń ma wpływ nie tylko to, jak duże jest pole magnetyczne, ale także to, przez jaki obszar przenika to pole. Fizycy używają niezbyt precyzyjnego (lecz "wspomagającego wyobraźnię") określenia, iż strumień magnetyczny jest proporcjonalny do liczby linii sił pola magnetycznego przenikających przez daną powierzchnię. (W rzeczywistości liczba linii sił może być dowolnie duża, natomiast na poglądowych rysunkach przedstawia się silniejsze pole przy pomocy większej liczby linii).
Siła elektromotoryczna indukcji (SEM indukcji)
jest to napięcie, które powstaje w obwodzie elektrycznym wskutek zmiany w czasie strumienia magnetycznego przenikającego przez ten obwód.
Znak "minus" wynika z
reguły Lenza. Zgodnie z tą regułą SEM ma zawsze taki kierunek, aby przeciwdziałać przyczynie, która ją wywołała. Oznacza to, że jeśli na przykład SEM indukcji powstała dlatego, że wzrosło pole magnetyczne (wektor B) przenikające przez obwód, to zwrot powstałego napięcia będzie taki, aby powstały w obwodzie prąd indukcyjny wytworzył pole magnetyczne przeciwnie skierowane do tego pierwotnego pola (aby je zmniejszyć).
Siła elektrodynamiczna
to siła, z jaką pole magnetyczne oddziaływuje
na przewodnik, w którym płynie prąd. Dla odcinka prostoliniowego przewodnika o długości
l, w którym płynie prąd o natężeniu I działa w polu magnetycznym o
indukcji B wartość tej siły określa wzór:
a kierunek jest prostopadły do płaszczyzny, w której leżą wektor B
i przewodnik. Można go wyznaczyć np. za pomocą reguły trzech palców lewej ręki
Flaminga lub reguły lewej dłoni